(ang. Blue-ray Disc) – nowy standard optycznych dysków, oparty na pracy niebieskiego lasera, innego niż używany w napędach DVD (czyli czerwonego). Standard rozwijany jest wspólnie przez Hitachi, LG, Matsushita (Panasonic), Pioneer, Philips, Samsung, Sharp, Sony i Thomson. Współpraca tak dużej liczby firm miała zagrozić popularności DVD, ale na razie tak się nie stało. Nie wiadomo, kiedy czytniki Blu-ray będą mogły odczytywać zwykłe płyty CD i DVD oraz odwrotnie – kiedy dyski Blu-ray będą odczytywane w CD-ROM-ach i DVD-ROM-ach.
Nowy standard miał na celu zapobieganie rywalizacji innych standardów (tak jak to obecnie się dzieje ze standardami DVD-R, DVD-RW i DVD-RAM) oraz zastąpienie dysków DVD, które w rywalizacji z Blu-ray przegrywają. Długość fali niebieskiego lasera wynosi 505 nanometrów, więc może być mocniej skupiony niż laser czerwony, dzięki czemu na tej samej powierzchni można zapisać więcej danych. Podobnie jak wielokrotnie zapisywalne nośniki optyczne, Blu-ray używa technologii dwufazowej, gdzie występują dwa stany skupienia na powierzchni płyty – krystaliczny i niekrystaliczny. Każdy z tych stanów reprezentuje 0 lub 1.
Dysk Blu-ray może pomieścić 27 GB danych (w przypadku zapisu jednostronnego) lub 50 GB (w przypadku zapisu dwuwarstwowego). Szybkość transferu danych rzędu 36 MB/s pozwala na zapis i odczyt wysokiej jakości nagrań video. Jednostronny dysk Blu-ray mieści 13 godzin filmu, podczas gdy jednostronny dysk DVD jedynie 133 minuty. W dyskach Blu-ray ludzie upatrują następcę standardu DVD.
Dyski Blu-ray nie mogą być odczytane w CD-ROM-ach i DVD-ROM-ach z powodu braku niebieskiego lasera, niezbędnego do odczytania danych na takim dysku. Gdyby odpowiedni laser był dołączany do napędów Blu-ray, byłoby możliwe odczytywanie CD i DVD. Niestety, wprowadzenie kompatybilności wstecznej w napędach Blue-ray jest zbyt drogie, zatem żaden producent nie udostępnił jeszcze wszechstronnego napędu, odczytującego wszystkie standardy.