Grafika komputerowa: grafika wektorowa lub rastrowa – możliwe zastosowania w dzisiejszym świecie.

Na początek przedstawmy trochę historii. Grafika komputerowa miała swoje narodziny pod koniec lat pięćdziesiątych dwudziestego wieku, z wielu działań występujących pod nazwą „sztuka ASCII” Pierwszym zarejestrowanym obrazem, była kompozycja litery „o” oraz paru symboli „/,,|”, tworzących razem piktogram przedstawiający człowieka. To oczywiście był tylko początek, operatorzy zaczęli na potęgę tworzyć przeróżne obrazy, wykorzystując do tego symbole komponowane ze znaków drukarskich. Tak właśnie narodziła się branża, którą dzisiaj znamy pod nazwą grafika komputerowa.
Są dwa zasadnicze rodzaje grafik komputerowych, grafika wektorowa oraz grafika rastrowa. W pierwszej mamy do czynienia z wektorem, węzłem oraz obiektem. W drugiej zaś, mówimy o pikselu, głębi bitowej oraz rozdzielczości. W tym miejscu należy wyjaśnić parę pojęć. Piksel – jest to po prostu element obrazu. Raster – jest matrycą pikseli. Każdy z pikseli ma przypisane takie oto parametry: położenie (współrzędne na rastrze), wartość barwy, głębokość bitowa barwy (ile bitów jest przeznaczone na zapis barwy).
Rozróżniamy kilka rodzajów formatów plików graficznych, są to: bmp, jpeg, gif, pcx, rle, tiff, cgm. Omówmy pokrótce najpopularniejsze z nich. Format BMP jest najprostszym z możliwych formatów przechowywania grafiki rastrowej i pomimo swoich znacznych rozmiarów, umożliwia bardzo szybki zapis oraz odczyt pliku na którym pracujemy. JPEG jest to skrót od organizacji, która jako pierwsza przedstawiła jego definicję, jako standardu kompresji statycznych obrazów czarno białych oraz kolorowych. GIF powstał w 1987 roku i jest obecnie szeroko stosowany gdyż pozwala na wyświetlanie sekwencyjne zapisanych w jednym pliku wielu obrazów, oraz pozwala na zdefiniowanie przezroczystości dla każdego piksela. TIFF powstał w 1986 roku i jest najpopularniejszym formatem obrazu stosowanym podczas skanowania i drukowania, gdyż są prawie niezależne od platformy na której są obrabiane.
Skoro poruszyliśmy temat kompresji plików, możemy zasadniczo podzielić kompresję na stratną lub bezstratną. Jak łatwo się domyślić, pierwsza metoda polega na zmniejszeniu rozmiaru pliku kosztem utraty jego parametrów jakościowych. Druga korzysta z takich mechanizmów jak kodowanie ciągów identycznych symboli, kodowaniu drzewiastemu, konturowemu mających na celu zmniejszenie rozmiaru plików, ale tak aby nie ucierpiała jakość. Dlaczego więc duża bardziej popularna jest metoda kompresji stratnej. Powód jest banalny – niedoskonałości naszego oka. Algorytmy dokonujące kompresji, robią to w taki sposób że nasze oko nie jest w stanie wychwycić pogorszenia jakości. Modyfikacje jakie wykonują algorytmy to:

  • rozdzielenie danych przeznaczonych dla czopków i pręcików,
  • zmniejszenie rozdzielczości dla koloru oraz zmniejszenie głębi szarości,
  • skupienie jakości na środku obrazu, pomijając obrzeża,
  • wyeliminowanie redundancji (zbędnych powtórzeń) i szukanie elementów podobnych lub okresowych.
Twórcą artykułu jest
Firma JMI specjalizująca się w telekomunikacji, informatyce i bezpieczeństwie.