l. – subkultura tych użytkowników Internetu oraz osób grających w gry komputerowe, którzy łączą wędrowanie w cyberprzestrzeni z zażywaniem narkotyków w celu wzbogacenia doznań, głównie wizualnych. Jednym z teoretyków cyberkultury, a jednocześnie piewcą ruchu psychodelicznych poszukiwań w cyberświecie jest Terence McKenna;
2. – nowe oblicze kultury popularnej wykorzystującej multimedia, w tym głównie komputery, oraz sieć połączeń i powiązań komputerowych. Cyberkultura obejmuje zjawiska związane z nowym układem komunikacyjnym, przenikające z cybernetycznej przestrzeni wirtualnej w przestrzeń realną i odwrotnie. Do najważniejszych jej cech należą: interaktywność, multimedialność, autonomia, metakomunikacja społeczna, wirtualność, brak centrum, nowa relacja twórca-odbiorca w odniesieniu do sztuki, rezygnacja z akademickiej, zinstytucjonalizowanej formy kultury. Trudno określić cyberkulturę jako alternatywną wobec tradycyjnie definiowanej kultury, gdyż nie wyklucza nawiązania do tradycji kultury i korzystania z jej dziedzictwa, przyswaja fragmenty kultur zastanych, choć pozbawiona jest organizującej ideologii czy spójnego całościowego systemu. Ponadto obejmuje wiele ogromnie zróżnicowanych jakościowo zjawisk, dotyczy najróżniejszych, czasami niezintegrowanych, wyizolowanych grup i środowisk oraz rozproszonych jednostek. Zdarzają się przypadki odrzucenia bądź pomijania tradycji, a z drugiej strony sama konstrukcja cyberprzestrzeni i zjawiska kulturowe pojawiające się w niej mają częściowo charakter undegroundu czy subkultury, nawet przestępczej (haker). Cyberkultura jest zatem nowym wymiarem kultury wyznaczanym przez nowe media, współczesną konwencję komunikowania i popkulturę.