– zabawa prowadzona najczęściej za pomocą urządzenia elektronicznego. Wyróżnia się trzy klasy gier elektronicznych:
l) kieszonkowe;
2) komputerowe lub telewizyjne – urządzenia elektroniczne (komputer, konsola do gier) podłączane do telewizora lub monitora umożliwiającego obserwację przebiegu gry;
3) stacjonarne – stanowiska z monitorem i odpowiednimi przyrządami sterującymi (manipulatorami).
Zastosowanie mikroprocesorów umożliwiło połączenie trzech podstawowych rodzajów gier: zręcznościowych, losowych i strategicznych. Gry elektroniczne, obok zręczności w posługiwaniu się manipulatorami urządzenia, rozwijają refleks, pamięć, wyobraźnię przestrzenną, orientację w szybko (często losowo) zmieniających się sytuacjach, a nawet zdolność podejmowania decyzji o znaczeniu strategicznym. Pierwsze gry podłączane do telewizora opracował amerykański fizyk W. Higinbotham w latach 1958-59. Pierwszą mikroprocesorową grę wideo (pod nazwą „Pong”) przygotował N. Bushnell w 1972. W 1983 japońska firma Nintendo wprowadziła do sprzedaży pierwszą domową grę nazwaną „Game and Watch”. Niektóre gry mają charakter tylko zręcznościowy i wymagają biegłości manualnej w obsłudze klawiatury komputera czy joysticka, inne mogą nieraz stanowić złożony zestaw zadań logicznych i edukacyjnych. Gry, wykorzystując możliwości graficzne i dźwiękowe komputera, przyczyniły się w znacznym stopniu do spopularyzowania mikrokomputerów. Urządzeniami zewnętrznymi produkowanymi specjalnie do gier są joystick i wiosełka. Złożoność i atrakcyjność gier związana jest z rozwojem multimediów i technologii wirtualnej rzeczywistości, oferującej np. specjalne hełmy z ekranami projekcyjnymi reagujące na ruch głowy czy kostiumy lub fotele generujące bodźce fizyczne odczuwane przez całe ciało grającego.