– program komputerowy zawierający zestawy krótkich samopowielających się sekwencji poleceń, które powodują jego samoczynne rozprzestrzenianie się w oprogramowaniu i rozmnażanie w systemach operacyjnych sterujących pracą komputera. Zasada działania wirusa jest analogiczna do sposobu rozprzestrzeniania się w żywym organizmie wirusów biologicznych: wirus wpisuje się w kod genetyczny komórki, wirus komputerowy zaś wpisuje się w sekwencje układów elektronicznych. Poza rozmnażaniem się wirusy mogą mieć złośliwe, destrukcyjne działanie. Niszcząca działalność wirusa przybiera rożne formy, wśród których najczęściej spotykanymi są: zmuszanie komputera do wykonywania zbędnych operacji, blokowanie niektórych operacji, zamazywanie ekranu, przeformułowywanie rozkazów, zniekształcanie danych, wprowadzanie chaosu w magazyny pamięci komputera, kasowanie danych itp.; zanotowano także przypadek destrukcji materialnej – na skutek działalności wirusa monitor spłonął. Wirus komputerowy wprowadzany zostaje do wyizolowanych (nie włączonych do sieci) komputerów poprzez zarażone dyskietki, a do sieci komputerowych – rożnymi metodami przez – hakerów. Taka szkodliwa działalność miewa rożne rozmiary, zdarza się, iż wirus kontynuuje ją długo, co jest kolejna analogią pomiędzy epidemią biologiczną a komputerową. Pojawienie się wirusa w sieciach komputerowych może wywołać groźne skutki społeczne. Przy tak obecnie rozbudowanej sieci powiązań miedzy rożnymi instytucjami, zagrożenie może stanowić dosłownie każdy przyjmowany przez sieć materiał. W takiej sytuacji nie jest wykluczone uruchomienie np. wyrzutni rakietowych przez zarażony komputer służący do celów militarnych, chociaż wojskowe sieci należą do najlepiej zabezpieczanych pod każdym względem W przypadku innych sieci, np. powiązań miedzy bankami, systematyczne odejmowanie lub dodawanie określonych sum do wybranych lub wszystkich kont może spowodować konsekwencje finansowe na skale globalną Znane są przypadki szantażowania czy grożenia wprowadzeniem wirusów paraliżujących komunikacje miedzy poszczególnymi instytucjami, co z kolei powodowało panikę podtrzymywaną przez media. W 1988 planowano zawirusowanie Internetu, sprawcą chaosu w sieci miał być wirus „Worm” autorstwa Roberta T. Morrisa juniora. Patrz też worm.
Wyróżniamy następujące typy wirusów:
Wirusy typu multipartite – wirusy które stosują wiele różnych metod ataku. W czasach gdy MS-DOS był głównym systemem operacyjnym komputerów PC, termin „multipartite” stosowany był w odniesieniu do wirusów, które infekowały programy i sektory systemu.
Wirusy polimorficzne próbują unikać wykrycia zmieniając własny kod wraz z każdą infekcją. Programy antywirusowe nie mogą więc poszukiwać stałej sekwencji bajtów. Niektóre wirusy polimorficzne używają również różnych technik szyfrowania przy każdej infekcji. Obecnie twórcy szkodliwego oprogramowania wciąż stosują polimorfizm. Częściej w połączeniu z robakami i spamem, coraz rzadziej natomiast z klasycznymi wirusami.
Wirus sektora startowego – wirus który infekuje poprzez zmianę kodu w sektorze startowym dyskietki (czasami dysku twardego) na własny kod. W rezultacie, przy każdej próbie rozruchu z zainfekowanej dyskietki wirus zostanie załadowany przed systemem operacyjnym.
Wirusy towarzyszące – rodzaj klasycznych wirusów plikowych, które nie modyfikują atakowanego pliku. Zamiast tego tworzą jego kopię zawierającą wirusa. Podczas uruchamiania zainfekowanego pliku, pierwsza aktywowana zostanie kopia zawierająca wirusa. Przykładowo wirus może zmienić nazwę pliku notepad.exe na notepad.exd i dopisać swój własny kod do pliku z oryginalną nazwą. Przy każdym uruchomieniu pliku notepad.exe przez użytkownika, najpierw aktywowany będzie kod wirusa, a dopiero potem oryginalny plik Notatnika – notepad.exd.
Wirus-odsyłacz – typ wirusa, który nie dodaje swojego kodu bezpośrednio do zainfekowanych plików. Rozprzestrzenia się poprzez manipulowanie sposobem dostępu do plików w systemie plików FAT. W momencie uruchamiania zainfekowanego pliku wirus przenika do pamięci oraz zapisuje (zazwyczaj ukryty) plik na dysku: ten plik zawiera kod wirusa. Następnie wirus modyfikuje system plików FAT tak, aby inne pliki były przekierowywane do sektora dysku zawierającego kod wirusa. W rezultacie, zawsze po uruchomieniu zainfekowanego pliku system przeskakuje najpierw do kodu wirusa i uruchamia go. Przekierowanie może zostać wykryte po uruchomieniu programu CHKDSK, jednak jeżeli wirus jest aktywny w pamięci (komputer nie został uruchomiony z niezainfekowanego nośnika startowego), może on użyć technologii ukrywania się w celu zamaskowania zmian.
Wirus nadpisujący – wirus całkowicie zastępuje kod w zainfekowanym pliku własnym kodem. Naturalnie, oryginalny program przestanie działać, co będzie oznaczać, że komputer został zainfekowany. Z tego powodu, wirusy nadpisujące nigdy nie rozprzestrzeniały się skutecznie na wolności.
Wirus ukrywający się – taki wirus próbuje uniknąć skanerów antywirusowych przedstawiając po zapytaniu produktu antywirusowego czyste dane. Niektóre z tych wirusów podczas skanowania ukazują czystą wersję zainfekowanego pliku. Inne ukrywają nowy rozmiar zainfekowanego pliku i wyświetlają rozmiar sprzed infekcji.
UWAGA: ABY SIĘ UCHRONIĆ PRZED WIRUSAMI ZAWSZE UŻYWAJ PROGRAMÓW ANTYWIRUSOWYCH Z UAKTUALNIONĄ BAZĄ DANYCH O WIRUSACH! W TWOIM BOWIEM INTERESIE LEŻY BEZPIECZEŃSTWO TWOICH DANYCH.
Użytkownicy trafili tutaj szukając: wirus komputerowy, wirus komputerowy słownik, słownik internetowy wirus komputerowy, słownik internetowy, wirus internetowy, i słownik pl wirus komputerowy, słownik wirus komputerowy, wirus komputerowy definicja, wirus komputerowy słownik internetowy, wirus internetowy słownik internetowy