(ang. Analog to Digital Converter) – jest to układ elektroniczny, przetwarzający analogowy sygnał wejściowy na cyfrowy sygnał wyjściowy. Jest to jeden z podstawowych elementów cyfrowych układów elektronicznych, w których ciągły (analogowy) sygnał mierzony (np. napięcie, prąd, przedział czasu, kąt) jest zamieniany na dyskretny ciąg impulsów (wielkość cyfrowa) przeliczanych elektronicznie. Ta konwersja danych jest konieczna po to, by możliwe było dalsze ich przetwarzanie w komputerze. Przetwarzanie sygnału analogowego w cyfrowy obejmuje trzy procesy:
l) próbkowania, w którym analogowy sygnał wejściowy jest mierzony w bardzo krótkich odstępach czasu;
2) kwantyzacji, podczas którego komparator za pomocą licznika (najczęściej dwójkowego) ocenia wartość próbkowanego sygnału i przypisuje jej najbliższą z wartości cyfrowych w określonym kodzie;
3) kodowania, w którym dane zapisywane są w postaci wyjściowego słowa kodowego – liczby o wartości proporcjonalnej do sygnału wejściowego.
Najważniejszymi parametrami określającymi sprawność przetwornika analogowo-cyfrowego są: zakres sygnału (np. napięcia) wejściowego, czas próbkowania, dokładność kwantyzacji i całkowity czas przetwarzania. Przetworniki te umożliwiają podłączenie analogowych urządzeń peryferyjnych (np. czujników, układów pomiarowych) do komputerów.