(ang. NT File System lub New Technology File System) – system plików, którego system operacyjny Windows NT używa do przechowywania plików na dysku twardym. NTFS jest odpowiednikiem systemu plików FAT i HPFS. Mimo to NTFS oferuje pewną liczbę ulepszeń względem tych dwóch w dziedzinie osiągów, rozszerzalności i bezpieczeństwa.
Cechy systemu plików NTFS:
Kiedy dysk jest sformatowany, całe dostępne miejsce na dysku podzielone jest na partycje. Na każdej partycji system operacyjny przechowuje informacje o plikach składowanych na tych partycjach. Każdy plik jest przechowywany w jednym lub więcej klastrach o różnych wielkościach. System NTFS pozwala na tworzenie klastrów o wielkości od 512 bajtów do 64 KB. Windows NT ustala wielkość klastra zależnie od wielkości dysku lub partycji. Np. na dysku o pojemności 4 GB, rozmiar klastra będzie wynosił odpowiednio 4 KB. Zauważ, że klaster jest niepodzielny, więc plik o wielkości 5 KB będzie zajmował 2 klastry – jeden całkowicie, drugi jedynie po części (nie będzie mógł być uzupełniony danymi z innego pliku, zatem 3 KB będą zmarnowanym miejscem na dysku). Wybór rozmiaru klastra powinien być podyktowany wyborem odpowiadającej nam potrzeby – zatem mamy wybór pomiędzy większą pojemnością a większą wydajnością dysku. Generalnie, używając NTFS większe dyski mają większą domyślną wielkość klastra zakładając, że użytkownik będzie potrzebował większej powierzchni dysku kosztem mniejszej wydajności.
Kiedy dowolny plik zostanie utworzony w systemie NTFS, informacje o nim zapisywane są w specjalnym pliku zwanym Master File Record (MFT). Zapis w MFT używany jest do lokowania rozproszonych klastrów danego pliku. NTFS próbuje odszukiwać pewną ciągłą przestrzeń na dysku, która może pomieścić całość pliku. Każdy plik w systemie NTFS zawiera, oprócz samych danych, również opis atrybutów (tzw. metadane).